Επικήδειος στη Μαρία Παπουτσάκη
Σάββατο 19 Μαρτίου 2016
Τελούμε σήμερα το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της αείμνηστης Μαρίας. Μιας ξεχωριστής γυναίκας, ενός σπάνιου ανθρώπου, με ήθος, αξιοπρέπεια, ευσυνειδησία, με βαθειά δημοκρατική και κοινωνική συνείδηση, που βίωνε την κοινωνική αλληλεγγύη, τη δημοκρατικότητα, χωρίς όρια και κόκκινες γραμμές. Και προσευχόμεθα για την ανάπαυση της ψυχής της. Γιατί είτε το θέλομε, είτε το πιστεύομε, είτε μας αρέσει, είτε όχι, πέραν του κόσμου τούτου υπάρχει ένας άλλος πνευματικός κόσμος, μια άλλη άϋλη ενυπόστατη ζωή, στην οποία βρίσκεται η ψυχή και το πνεύμα της πολυαγαπημένης μας Μαρίας.
Η ψυχή συνεχίζει την πορεία της, ακόμα και εάν τη βασανίζομε με τις πολιτικές κηδείες ή τις καύσεις των νεκρών, πέραν του κόσμου τούτου, με το ζητούμενο αν βρίσκεται στο φως ή στο σκοτάδι. Το φως είναι ο Χριστός, εκεί δηλαδή που βρίσκεται και φωτίζεται από το άκτιστο φως του Χριστού η ψυχή της Μαρίας. Το σκοτάδι είναι η μακάβρια κόλαση του μισόκαλου.
Η Μαρία ήταν όλο φως και έλαμπε από αυτή τη ζωή με το φως της Αγίας μας, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησε με δυσεύρετη ευθύνη και φερεγγυότητα, με την πένα της δημοσιογραφίας, με το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, στο οποίο είχε αφιερώσει με θείο πάθος τη ζωή της.
Συνδέθηκε με κορυφαία πρόσωπα της Εκκλησίας. Με το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, τον οποίο τιμούσε, με τον αοίδιμο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τον οποίο σεβόταν. Με το μακαριστό Ιωαννίνων Θεόκλητο είχαν μεγάλη αγάπη, με το λιοντάρι της Ηπείρου, όπως της άρεσε να αποκαλεί τον Ιωαννίνων. Αγωνίστηκε και χτυποκάρδισε στις αρχές για την εκλογή του σημερινού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρίου Ιερωνύμου και θυμούμαι την προπαραμονή της εκλογής, όταν διασταυρωμένα και από τις δύο πλευρές γνώριζε το αποτέλεσμα, τη βεβαιότητα, αλλά και τη χαρά που είχε, όταν μου το ανακοίνωνε. Η Μαρία δούλεψε το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ με πεισματική υπευθυνότητα. Σεβόταν και τιμούσε τα κείμενά της, τα οποία ποτέ δεν ευτέλιζε με ρυπαρότητες και ελαφρότητες.
Η Μαρία ζούσε ενυπόστατα τα δρώμενα και για τα δρώμενα της Εκκλησίας. Πολλάκις την απασχολούσαν και τα μελλούμενα, οι εξελίξεις που θα ακολουθούσαν, τις οποίες θα τις παρακολουθεί και θα τις γνωρίζει από την άνω Ιερουσαλήμ, μέσα στο φως της χάριτος του Παραδείσου.
Η αγάπη και η αφοσίωση της Μαρίας προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν αδιαπραγμάτευτη και μεγάλος ο σεβασμός της και η τιμή προς το πρόσωπο του Οικουμενικού μας Πατριάρχη Κυρίου Κυρίου Βαρθολομαίου. Το Φανάρι παρέμενε στη συνείδηση της Μαρίας θεσμός εγκόσμιος και υπερκόσμιος, πέρα από το χώρο και το χρόνο. Ήταν η επτάφωτος, άσβεστος λυχνία της Ορθοδοξίας και του χριστιανικού κόσμου.
Ανοιχτή στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους, πίστευε και αγωνιζόταν, με την πένα της, για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, για την καταλλαγή και την συνύπαρξη, μέσα από τον σεβασμό και την αποδοχή της άλλης πλευράς, της άλλης πολιτιστικής και πνευματικής ταυτότητας. Τα ιδανικά αυτά υπηρέτησε με εντιμότητα και συνέπεια συνεπικουρούμενη από το σύζυγό της Μιχάλη.
Σήμερα βρίσκεται στη χώρα του Αχωρήτου. Η ψυχή της μας βλέπει, μας παρακολουθεί και χαίρεται για την ευχαριστιακή μας σύναξη, για τη Θεία Λειτουργία και το μνημόσυνο που τελέσαμε με τους λίαν αγαπητούς αδελφούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γεράσιμο, τον και Ποιμενάρχη της Μητροπόλεως ταύτης και τον Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο, καθώς για την προσευχή όλων των παρισταμένων στο μνημόσυνό της.
Σίγουρα κάποια ημέρα θα συναντηθούμε. Αλλά ως τότε θα συνεχίζομε να τη μνημονεύομε και να προσευχόμεθα για την ψυχή της, η οποία συμμετέχει οντολογικά στις δικές μας προσευχητικές δεήσεις.