Στέλιος Κούκος, Δημοσιογράφος
Μοιάζει Να Μην Έχει Τέλος Αυτό Το Πανηγύρι -Πάσχα Χαράς- Που Μας Χάρισε Ως “Στόμα”, “Φωνή” Και Έκφραση Της Εκκλησίας Ο Οικουμενικός Μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος!
Με Τις Αγγελίες Του Αυτές Μας Επιτρέπει Να Δούμε Και Εμείς Λίγο Ουρανό Μέσα Από Τα Καθαρά Μάτια Και Τις Γλυκές Καρδιές Των Νέων Μας Αγίων!
Και Αυτή Η Αγλαόκαρπη Όραση Δεν Είναι Ατομική!
Είναι Κοινή, Της Εκκλησίας!
Εις Πολλά Έτη Παναγιότατε!
Θερμές Ευχαριστίες!
Ένας ακόμη πνευματικός μας πατέρας, ένας λαμπρός και γνήσιος αναζητητής της αλήθειας, ένας λεπτός και ευγενής χαρακτήρας, ένας καλλιτέχνης της πνευματικής ζωής, ένας ποιητής του Θείου Πνεύματος, Παγκόσμιος και οικουμενικός πρύτανης της διδασκαλίας της ορθόδοξης πνευματικότητας, ο Αγιορείτης (κοινοβιάτης, ασκητής, εξομολόγος και πνευματικός πατέρας), ο Ρώσος, ο Πολιούχος -πλέον- του Έσσεξ ως κτήτορας της εκεί Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου, ο Ιερομόναχος, ο Αρχιμανδρίτης, π. Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) “καθιερώνεται” επισήμως ως Άγιος της Εκκλησίας μας!
Ομολογούμε πως ζούμε μοναδικές στιγμές!
“Καλόν εστιν ημάς ώδε είναι”!
Μέσα σ’ αυτήν την αναστάσιμη ατμόσφαιρα και χαρά!
Οι άγιοι αποδεικνύουν και φανερώνουν πως νικήθηκε ο θάνατος!
Αυτοί έζησαν την Ανάσταση! Εν ζωή! Όχι μετά την κοίμησή τους!
Ζούμε πράγματι ένα Πάσχα -ίσως και πολλά μαζί- στο πρόσωπο του κάθε άγιου μας, νικητή του θανάτου!
Και μάλιστα λίγο πριν από το Πάσχα του Φθινοπώρου, την γιορτή του Αγίου Δημητρίου, που στην γενέτηρά του την Θεσσαλονίκη συνεορτάζει με την Υπεραγία Θεοτόκο!
Έτσι και οι αεί Παίδες -“ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών”-, νέοι Άγιοι μας, από το Περιβόλι της Παναγίας, θα λαμπρύνουν ιδιαίτερα φέτος την πασχαλινή αυτή πανηγυρική ατμόσφαιρα. (Νιώθουμε πως οι νέοι Άγιοι μας, θα είναι παραστάτες στην λιτάνευση των αγίων λειψάνων και της εικόνας του Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτη Αγίου Δημητρίου στους λαμπροφορεμένους δρόμους της Θεσσαλονίκης μαζί με την συνεορτάζουσα, τούτη την χρονιά, Παναγία Σουμελά του Πόντου).
Γι’ αυτό και εν μέσω φθινοπώρου μπορούμε να πούμε πως:
“Σήμερον έαρ μυρίζει και καινή κτίσις χορεύει”!
Οι ουρανοί συναγάλλονται μαζί μας!
Οι ουρανοί και οι γη ενώθηκαν διά μέσου των νέων αγίων μας!
Μοιάζουν όλα να γίνονται, πολύ εύκολα ή τουλάχιστον, όμορφα, πολύ όμορφα και ωραία!
Και να το κάλλος που σώζει τον κόσμο! Οι Άγιοι μας!
Οι αστέρες που φωτίζουν τα σκότη μας -εσωτερικά και εξωτερικά- με το άκτιστο φως που βίωσαν, γεύτηκαν, έζησαν!
Είναι οι δικοί μας πλησίον, πλησιέστεροι και πλησιέστατοι ουρανοί!
Οι πατέρες, οι εμπνευστές και οι καθοδηγητές μας!
Οι διαμεσολαβητές και πρεσβευτές μας!
Και δεν ξέρουμε αν αυτοί είναι τα δώρα του Ουρανού στην γη ή της γης στον Ουρανό! Μπορεί και τα δύο!
Ας επαναλάβουμε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά τα ονόματά των νέων μας Αγίων, αφού όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο κείμενό μας (http://www.pemptousia.gr/?p=250660) πως και μόνον η αναφορά τους μοιάζει σαν μια αυτοσχέδιο νοερά προσευχή:
Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης, Μοναχός, Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής, Μοναχός, Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, Ιερομόναχος, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ιερομόναχος, Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, Ιερομόναχος!
Και δεν αποφεύγουμε, ούτε τούτη τη φορά, να μνημονεύσουμε και τους σχετικά πρόσφατα αγιοκαταταχθέντες:
Όσιος Πορφύριος, Καυσοκαλυβίτης, Ιερομόναχος, Όσιος Παΐσιος, Μοναχός!
Νιώθουμε, πράγματι, σαν να συμμετέχουμε σε μια υπέρλαμπρη αγιορείτικη πανήγυρη, με όλους τους πολυελαίους των μονών, των σκητών, των καθισμάτων, των κελιών, των καλυβών να περιστρέφονται χαρούμενα και φωταγωγημένοι, ενώ οι πατέρες σε πλήρη αγαλλίαση να ψέλνουν μονολογιστά και παναρμόνια:
“άξιον και δίκαιον”, “άξιον και δίκαιον”, “άξιον και δίκαιον”!
Και βέβαια πανηγυρίζουν πλήρως φωταγωγημένα με λάμψεις ουράνιες και αγαθοποιούς κεραυνούς χάριτος και οι αγιορείτικες οπές και τα σπήλαια, τα αυτοσχέδια, πρόχειρα και υποτυπώδη καταλύματα και ενδιαίτηματα των ασκητών και των ερημιτών…
Το ίδιο και η τάξη των αφανών, γυμνών ερημιτών ντυμένοι, εκτάκτως, με ενδύματα απαστράπτοντα φως!
Φως Χριστού που φαίνει πάσι!
Νέοι Άγιοι της Εκκλησίας!
Πατέρες, δάσκαλοι και διασώστες της Οικουμένης!
Τους χρωστάμε πάρα πολλά!
Τις ζωές μας!
Πρεσβεύσατε υπέρ ημών!
Ή αλλιώς: Σταθείτε πλάι μας!
(Πηγή: diakonima.gr)
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:
…Η σκέψη μου είναι πολύ απλή: Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε εμείς μένουμε στο σκοτάδι και είναι αδύνατον να δικαιώσουμε τον Θεό βλέποντας τα παθήματα του κόσμου. Αν όμως πραγματικά ο Χριστός είναι Θεός, όπως εμείς αδίστακτα πιστεύουμε, τότε κανείς δεν μπορεί να μεμφθεί το Θεό για τα κακά που διαδραματίζονται στον κόσμο. {…}
Ίσως ιδιαίτερα στις μέρες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Είμαι πλέον γέρος αλλά ήδη από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τις εντυπώσεις της ειρήνης και του φωτός. Από την αρχή του ρωσοϊαπωνικού πολέμου (1904-1905) ως τις ημέρες μας βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα.
Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο… Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.
Στην πραγματικότητα μόνο αυτός, ο Χριστός, είναι και τέλειος Άνθρωπος. Εμείς όμως όλοι διερχόμαστε την περίοδο της επίγειας περιπλανήσεώς μας με την έφεση να ομοιωθούμε προς Αυτόν. Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.
Εμείς όμως δεν έχουμε αισθανθεί ακόμη πλήρως την αξία αυτή του ανθρώπου, και γι’ αυτό παρακάμπτουμε τον δρόμο της διαμορφώσεως μας, της αυξήσεως μας εν Πνεύματι Αγίω. Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να δικαιώσουμε την ανθρωπότητα…
Και με τον τρόπο αυτό ο Χριστός, ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος, δικαιώνει τον Θεό μπροστά στον κόσμο, φανερώνοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Πατέρα, ενώ δικαιώνει και τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό, δείχνοντας στον Θεό Πάτερα τη γνήσια μορφή του Ανθρώπου. Η δικαίωση όμως αύτη δεν είναι “νομική”, όπως πολλοί χριστιανοί τείνουν να νομίζουν, αλλά εντελώς άλλης τάξεως.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους. Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».
Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη.
Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.[…]
(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία». σ.133-136 Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ)