Πρός τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀδελφοί μου πεφιλημένοι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τήν Γέννηση, τά Θεοφάνεια καί σύνολο τό Ἅγιο Δωδεκαήμερο τά ἑορτάζουμε, αὐτή τή χρονιά, ὄχι μόνο μέ θλίψη, περίσκεψη, περισυλλογή καί συστολή, ἀλλά καί μέ πεποίθηση στήν παρακαταθήκη τοῦ Κυρίου, «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τόν κόσμον», (Ἰω. ιστ΄,32-33).
Ἡ ἐν Χριστῷ βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς Χάριτος, διά παραχωρούμενων πρός ἡμᾶς πειρασμῶν, προϋποθέτει τόν αὐτοέλεγχο καί τήν αὐτομεμψία. Ἡ ψηλάφηση τῶν πνευματικῶν αἰτιῶν τῆς ἐθνικῆς καί παγκόσμιας δοκιμασίας μας, ἄς ξεκινήσει μέ τήν αὐτομεμψία μας, πού γκρεμίζει τά τείχη τοῦ «ἐγώ» καί ἀνοίγει τήν πύλη τῆς βιωματικῆς ἐμπειρίας καί ἀποκαλυπτικῆς σχέσης μας μέ τόν τεχθέντα Κύριό μας.
Ὁ ἀόρατος καί ὁρατός πόλεμος τοῦ κορονοϊοῦ εἶναι πανανθρώπινος. Ἡ ἄμυνα μέ τόν φονικό αὐτό ἰό μᾶς ἔχει κουράσει, ἴσως καί μᾶς ἔχει εξουθενώσει σωματικά καί ψυχικά.
Πρωτοπόροι στόν ἀγώνα, ἰατροί, νοσηλευτές καί νοσηλεύτριες. Νύχτα καί μέρα ἡ φροντίδα τους πρός τούς ἀσθενεῖς, λειτουργεῖ ὡς ἀδιάλειπτη καί νοερά προσευχή, πού προσιδιάζει μ’ ἐκείνη τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τῶν ἐρευνητῶν στά ἐπιστημονικά ἐργαστήρια γιά νά ἔχουμε τό φάρμακο καί τό ἐμβόλιο.
Ἐπακόλουθο καί συνέπεια τῆς πανανθρώπινης δοκιμασίας εἶναι ἡ κρίση στίς ἐργασιακές καί παραγωγικές δομές, στίς σχέσεις τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας. Μέ κρατικά ἐπιδόματα, παραμένουμε κλεισμένοι στά σπίτια μας καί βιώνουμε τήν ἀποξένωση. Ἀναρωτιόμαστε, ἐπίσης, ἕως πότε θά εἶναι κλειστές οἱ Ἐκκλησίες μας; Θ΄ ἀνοίξουν οἱ Ἐκκλησίες μας;
Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, χριστιανικός κόσμος, θρησκευόμενοι καί πιστοί, ἀκοῦμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε» (Ἰωάν. ιστ΄,33), καί ἀλλού τόν Κύριό μας νά λέγει, «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Μτθ. ιη΄,20).
Ἡ θεραπεία τῆς πανδημίας προϋποθέτει τήν αὐτομεμψία τοῦ τελώνη, «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλέησόν με». Ποῦ σφάλαμε, ποιά τά λάθη μας; Τά προσωπικά, τά εὐρωπαϊκά, τά παγκόσμια;
Ἡ ἀναγνώριση τῆς πνευματικῆς μας εὐθύνης εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά νά ὁδηγηθοῦμε στήν πνευματική θεραπεία τῆς πανδημίας. Διότι, τότε, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, θά ἔχουμε ἀφύπνιση στή συνείδησή μας, ὡς ἐκκλησιαστικό σῶμα. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ζῶσα καί θαυματουργεῖ. Γνωρίζομε ὅτι οἱ λοιμοί ἀποχωροῦσαν καί στήν ἀνομβρία οἱ οὐρανοί ἔβρεχαν. Προϋπόθεση, ἡ προσευχή κλήρου καί λαοῦ. Οἱ οὐρανοί παρέμβαιναν καί παρεμβαίνουν ἀδιαλείπτως στά καθ’ ἡμᾶς, οὕτως ἤ ἄλλως. Φῶς Χριστοῦ ἤ σκότος δαίμονος, ὅταν ἐκδιώξομε τόν Παράκλητο ἀπό τή ζωή μας.
Ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία σ’ ἕνα νέο ἀδιέξοδο. Πολύ δέ περισσότερο ὁ ἀπνευμάτιστος ἰδεολογικός φανατισμός καί οἱ ρομαντικές αὐτοηρωοποιήσεις.
Οἱ ὅποιοι χριστιανικοί ἁγῶνες, κατά τούς ἰδεολογικοποιημένους ἀγῶνες τοῦ 20οῦ αἰώνα ἤ ἐκείνων τοῦ 19ου, ποιά σχέση μποροῦν νά ἔχουν μέ τό μυστήριο τοῦ «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα», Χριστοῦ, πού σήμερα γεννᾶται;
Ὁ ἀγώνας, ἐμᾶς τῶν χριστιανῶν, εἶναι, διά τῆς αὐτομεμψίας καί τῆς ταπείνωσης, μέσα ἀπό τή συμπόρευσή μας μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, νά ἐπέλθει ὁ ἰαματικός γλυκασμός τοῦ θαύματος, πού ὑπερνικᾶ τόν κορονοϊό κάθε ἐποχῆς. Προϋπόθεση ὅμως εἶναι ἡ ἐμπειρία ἀπό τή νέα ζωή, πού ἐπιφέρει ἡ λυτρωτική κραυγή τοῦ τελώνη, «ὁ Θεός ἱλάσθητι μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καί ἐλέησόν με». Ἐπανέρχεται ὁ Παράκλητος πού μᾶς ἐγκατέλειψε, ἐξ αἰτίας τῶν ἀποφάσεων καί τῶν ἐπιλογῶν μας.
Πατέρες και ἀδελφοί, χριστιανοί καί χριστιανές, «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί». (Γαλ. στ΄ , 18), νά μᾶς συνοδεύει ἰδιαιτέρως στους ἐμπερίστατους καιρούς μας.
Καλά Χριστούγεννα καί καλή νέα χρονιά!
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020
Διάπυρος πρός τόν τεχθέντα καί ἐπιφανέντα Κύριον
εὐχέτης πάντων Ὑμῶν
†Ο ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΣΤΕΛΛΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΑΝΝΟΥ
Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ