Το πρωί της Κυριακής 7 Φεβρουαρίου ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Ανδρέας χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου στο Καραβάδω Πεδιάδος πλαισιωμένος από τον Πανοσιολ. Αρχιμ. του Οικουμενικού Θρόνου Μελχισεδέκ Αμπελικάκη, τον αρχιδιάκονο Κωνσταντίνο Αρμενάκη και τον διάκονο Μαρίνο Δασκαλάκη ενώ το ψαλτήριο διακόνησε ο Πρεσβύτερος Ιωάννης Καπελλάκης και ο αναγνώστης κ.Γιωργος Δοξαστακης.
Ο Σεβασμιώτατος αφού ομίλησε επικαίρως, προ της απολύσεως τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κρήτης κυρού Ευγενίου Ψαλιδάκη και το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Δημητρίου Πετράκη.
Στην Θεία Λειτουργία παρέστη, μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Μινώα Πεδιάδος κ. Εμμανουήλ Φραγκάκης ενώ για την ζωή του και το έργο του αείμνηστου Κοινοτάρχη Δημήτριο Πετράκη της κοινότητας Καραβάδω μίλησε ο νυν Πρόεδρος κ. Δημήτριος Παναγιωτάκης.
Αρκαλοχωρίου: ”Ο Θεός δίνει τάλαντα σε όλους τους ανθρώπους”
Ακολουθεί ο λόγος του Προέδρου της Τ.Κ. Καραβάδω κ. Δημητρίου Παναγιωτάκη:
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ.κ. Ανδρέα,
Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου π. Μελχισεδέκ,
Αξιότιμε Δήμαρχε του Δήμου Μινώα Πεδιάδας κ. Μανώλη Φραγκάκη,
Αξιότιμοι Αντιδήμαρχοι του Δήμου Μινώα Πεδιάδας,
Ήταν ξαφνικό και απρόσμενο, με το ξημέρωμα του Νέου Χρόνου η είδηση του θανάτου σου Αγαπητέ Δημήτρη.
Κάθε άνθρωπος σ’ αυτή την ζωή ακολουθεί ένα δρόμο.
Αν ο δρόμος είναι μακρύς ή όχι δεν έχει σημασία. Δεν φταίει αυτός που τον διαβαίνει, αφού ο δρόμος δεν είχε πέρασμα από εκεί και πέρα.
Δεν έχει όμως πολύ σημασία αυτό γιατί δεν εξαρτάται από εμάς τους ανθρώπους.
Εκείνο που έχει σημασία είναι αν μέχρι τότε την ζωή του την πέρασε με αγάπη της οικογένειας του, με αγάπη των συγγενών του, με αγάπη και εκτίμηση των συναδέλφων του, με αγάπη και συμπαράσταση των φίλων του σε μία καταιγίδα της ζωής; Ή σε μία υπέροχη χαρά της ζωής…
Ο Δημήτρης Πετράκης υπήρξε ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος ήπιος, φίλος, συγχωρητικός, ανοιχτό μυαλό, ανοιχτή ψυχή, ανοιχτό και φιλόξενο το σπίτι του σε κάθε επισκέπτη.
Ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος αγαπούσε να μοιράζεται με τους άλλους τους καρπούς των κόπων του.
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του ήταν ο πατριωτισμός και η αγάπη του για το χωριό του.
Τον διέκρινε επίσης η φιλομάθεια, η οξυδέρκεια, είχε μία σπάνια ευφυΐα μέσα του.
Ιδιαίτερα αγαπητός με πολύχρονη και επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα.
Έμεινε ορφανός σε παιδική ηλικία από την μακαριστή μητέρα του Ελένη. Και παρ’ ότι ήταν ακόμη παιδί έγινε το στήριγμα της οικογένειας του, από τότε είχε δείξει δείγματα δημιουργικού ανθρώπου.
Κατατάχθηκε εθελοντής στην ΜΟΜΑ και εκπαιδεύτηκε ως χειριστής χωματουργικών μηχανημάτων.
Αργότερα αγόρασε και δικά του μηχανήματα και ασχολήθηκε ως εργολάβος χωματουργικών έργων. Το 1981 λειτούργησε και το ελαιουργείο μαζί με τον μακαριστό αδελφό του Νίκο.
Είχε πάθος και αγάπη με την φύση και την οικολογία.
Ασχολήθηκε με την βιολογική καλλιέργεια, αγαπούσε την γη, και την καλλιέργησε και ήταν ένας καλός και άξιος αγρότης του άρεσε να παράγει βιολογικά και καλής ποιότητας προϊόντα.
Υπηρέτησε το χωριό μας επί τρείς τετραετίες ως κοινοτικός σύμβουλος 1986 -1990, 2006 -2010 και 2010 – 2014. Και κοινοτάρχης την τετραετία 1991 – 1994 ήταν μία τετραετία που το χωριό ήταν ένα εργοτάξιο.
Ανοίχτηκαν αγροτικοί δρόμοι έπεσαν μπετά σε δύσκολα σημεία, έγινε η ασφαλτόστρωση του κεντρικού δρόμου, αναδασώθηκε μεγάλο τμήμα του αργουλιδιά, αγοράστηκαν πέντε(5) μερίδια συνιδιοκτητών νερού της πηγής Μεμίχη, έγινε η αντικατάσταση του δικτύου ύδρευσης από το φαράγγι έως την δεξαμενή.
Επίσης ένα από τα μεγάλα έργα της προεδρίας του ήταν η κατασκευή της λιμνοδεξαμενής, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1992 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1994. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 3 Οκτωβρίου του 1994, από τον τότε Υπουργό Γεωργίας Γεώργιο Μωραΐτη, για να ξεδιψάσει μια μικρή έκταση της διψασμένης γης μας.
Αυτή ήταν η πορεία της ζωής του. Είχε πολλά ακόμη να προσφέρει στην οικογένεια του, στο χωριό του που τόσο αγαπούσε.
Είχε μέσα του το χάρισμα της προσφοράς και της δημιουργικότητας.
Όμως μέχρι εδώ ήταν όλα αυτά. Η επίγεια του παρουσία έκλεισε τόσο ξαφνικά.
Αγαπητέ Δημήτρη. Ήταν κι’ αυτό να το ζήσουμε στην φωτιά της πανδημίας του κορωνοἴού , να φύγεις ξαφνικά και αθόρυβα χωρίς να μπορέσει η οικογένεια σου, η σύζυγος σου, τα παιδία και τα εγγόνια σου να σε αποχαιρετήσουν.
Χωρίς να μπορούμε όλοι εμείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί που είχες κατά χιλιάδες . Να ζήσουμε αυτή την εικόνα. Τον ασυντρόφευτο θάνατο. Το ανολοκλήρωτο πένθος. Την αδυναμία συνοδείας του νεκρού για το ύστατο χαίρε.
Αγαπητέ και αξέχαστε συνοδοιπόρε Δημήτρη, σήμερα τελέστηκε το Σαρανταήμερο μνημόσυνο σου. Είμαστε όλοι εδώ για να τιμήσουμε την μνήμη σου.
Τα λόγια μου μία προσευχή για σένα. Ένα προσκύνημα. Είμαστε όλοι σίγουροι ότι μας ακούς και μας βλέπεις από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι. Το δικό σου χαμόγελο συνεχίζει τη δική μας τη ζωή.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.
