ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΡΟΔΟΣΤΟΛΟΥ

κυρού ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Αιωνία η μνήμη.

«Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος έζησε στον Άθω 75 χρόνια – από το 1950, ασκούμενος στο κελί των Αγίων Πάντων, το οποίο βρίσκεται υπό τη διοίκηση της Μεγίστης Λαύρας. Το 1978 με απόφαση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως χειροτονήθηκε επίσκοπος, για να τελεί τα μυστήρια για τις μοναστικές αδελφότητες.
Παρά το επισκοπικό αξίωμα, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος ζούσε απλή ζωή: τα άμφια και τα αρχιερατικά σύμβολα τα φορούσε μόνο κατά τη διάρκεια των ιερών ακολουθιών, ενώ στην καθημερινότητα δεν διέφερε από τους απλούς μοναχούς. Το κελί του ήταν γεμάτο μόνο με βιβλία, και όλα τα δώρα που του προσφέρονταν, όπως μίτρες και άμφια, τα έδινε σε άλλους αρχιερείς.
Ως καθηγητής και πολυετής διευθυντής της Αθωνικής εκκλησιαστικής ακαδημίας «Αθωνιάδα», άφησε σημαντική πνευματική και επιστημονική κληρονομιά.
Η ταφή του αρχιποιμένα πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στο κοιμητήριο της Μεγίστης Λαύρας. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε από τους Σεβ. Αργυροκάστρου Ναθαναηλ, και τον Σύμης Χρυσόστομο. Τον Παναγιώτατο εκπροσώπησε ο Ιερισσού Θεόκλητος. Συμμετείχαν, παρέστησαν ηγούμενοι αθωνικών μονών, πλήθος μοναχών και κληρικών, καθώς και οι τωρινοί μαθητές της «Αθωνιάδας», οι οποίοι προσευχητικά αποχαιρέτησαν τον δάσκαλό τους.
Στο τέλος της επιμνημόσυνης ακολουθίας οι ιερείς στις αποχαιρετιστήριες ομιλίες τους τόνισαν ιδιαίτερα ότι ο μητροπολίτης Χρυσόστομος σε όλη του τη ζωή ήταν ένας αληθινός άγιος του Άθω. Ήταν ήρεμος και δεν επιθυμούσε να τον επαινούν ως τον μοναδικό επίσκοπο που ζούσε στον Άθω.»
« Ο Μητροπολίτης κ. Ναθαναήλ αναφέρθηκε στην χαρισματική προσωπικότητα του γέροντα Μητροπολίτη κυρού Χρυσοστόμου ενώ αποκάλυψε ότι παρά το γεγονός ότι δεν δέχθηκε αρχικά την πρόταση να γίνει Μητροπολίτης Αργυροκάστρου, μια διακονία την οποία πρόσφατα του ανέθεσε η Εκκλησία της Αλβανίας, έκανε υπακοή στον Μητροπολίτη Ροδοστόλου. “Μου είπε θα κάνεις υπακοή στην Εκκλησία και θα θυσιαστείς για αυτή τη Μητρόπολη που εκοπίασες επί είκοσι χρόνια. Και δέχθηκα μόνο και μόνο από υπακοή στον γέροντα. Η πρώτη αρετή την οποία ο γέροντας είχε, και όλοι πρέπει να έχουμε είναι η απλότητα που είχε και ι ταπείνωση. Ποτέ ο γέροντας δεν ήθελε την προβολή”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Αργυροκάστρου.
Η αθωνική αδελφότητα τόνισε ιδιαίτερα την ταπεινοφροσύνη του, τη μόρφωση και την αγιότητα της ζωής του, αποκαλώντας τον δεσπότη αληθινό ασκητή του Άθω.»
«Γεννήθηκε (1933) στην Αναγέννηση Σερρών (κατά κόσμον Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος). Γιος του ιερέα Νικολάου Αναγνωστοπούλου, πρόσφυγα από την Ανατολική Θράκη. Mετά τις Γυμνασιακές του σπουδές στο Σιδηρόκαστρο και στις Σέρρες βρέθηκε στο Άγιον Όρος (1950), όπου και έγινε μοναχός (1951). Φοίτησε στην Αθωνιάδα Σχολή (1953-1956). Γραμματέας της Ι. Κοινότητας του Αγίου Όρους (1956-1958) και στη συνέχεια σπουδαστής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης (1958-1962). Καθηγητής (1963-1966) και Σχολάρχης (1967-1988) της Αθωνιάδας Σχολής. Επίσκοπος, τέλος, του Oικουμενικού Πατριαρχείου ως Επίσκοπος Ροδοστόλου (1978). Σήμερα μονάζει στο Λαυρεωτικό Κελί Άγιοι Πάντες (περιοχή πέριξ του Αγ. Νείλου). Από τους λογιότερους Αγιορείτες της παλαιότερης και της νεώτερης γενιάς, με πλούσιο συγγραφικό έργο, στο οποίο καταγράφονται βιώματα, εμπειρίες, και πολλά άλλα, της διά βίου διαδρομής και παραμονής στο Άγιον Όρος: «Πόθος και Χάρις στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2000), «Γράμματα και Άσματα στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2000), «Πρόσωπα και Δρώμενα στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2001), «Ωδή στα Αμάραντα, στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2004), «Θεομητορικά και Εξόδια στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2005), «Όταν ελάλουν στον Άθωνα» (Άγ. Όρος 2007) κ.α. Σπουδαία επιπλέον η μουσική του παιδεία και κατάρτιση. Μαθητής αρχικά του αγιορείτη μοναχού Ανδρέα Θεοφιλόπουλου και στη συνέχεια, στην Αθωνιάδα Σχολή, του σπουδαίου σύγχρονου μουσικού και δασκάλου Γέροντα Μελετίου Συκιώτου. Ακροατής, συχνά και συμψάλτης, των μεγάλων ψαλτών της παλαιότερης γενιάς, πατρός Διονυσίου Φιρφιρή, διακο-Γιάννη Ιωασαφαίου και Ρωμανού Βατοπεδινού. O επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος Λαυριώτης παραμένει σήμερα πολύτιμη πηγή της αυθεντικής ερμηνείας της νεώτερης Αγιορειτικής ψαλτικής παράδοσης, κυρίως αυτής που διαμορφώθηκε οριστικά στο τέλος του 19ου και στο α’ μισό του 20ού αιώνα. Λαμπρές οι ερμηνείες του σε σχετικά λειτουργικά Αγιορειτικά μέλη (“Σύμμεικτα”, Αγιορειτικά Απανθίσματα Α’, CD 15ο-16ο). (Το τελευταίο του φιλόλογου Μανόλη Χατζηγιακουμή.)